Միխայիլ Պոստնիկովի «Ապագայի թեքումով դպրոցը» հոդվածը խոսում է մեր կրթական համակարգի ցավոտ և բացասական կողմերի մասին։
Դպրոցը պետք է սովորողին պատրաստի կյանքին։ Մեր հանրակրթական դպրոցներում, սակայն, մեթոդներն ու առարկաների բովանդակային մասն իսկապես այնպիսին են, ինչպիսին որ արձանագրել է հեղինակը։ Տեսական գիտելիքներ, որոնք սովորողը կարող է անգիր հիշել որոշ ժամանակ և կյանքի ընթացքում հասկանալով,որ դա իրեն պետք չէր ՝ մի օր մոռանալ։ Ցանկացած առարկա ունի իր «առաջին անհրաժեշտության» գիտելիքները, որոնք հարկավոր է իմանալ առօրյա կյանքում կիրառելու համար։ Շատ ավելի ճիշտ կլինի, որ դպրոցը նախ սովորեցնի այդ առարկաների կիրառությունը կյանքում։
Ինչ վերաբերում է բուհերի ընդունելությանը, ապա այն չափորոշիչներն ու պահանջները, որոնք անհրաժեշտ են բուհ ընդունվելու համար և որոշում են դիմորդի գիտելիքները,կարծում եմ,արհեստական են։ Շտեմարանային հարցերով դիմորդի գիտելիքների մակարդակը հասկանալը դիմորդից չի պահանջում մարդուն բնորոշ մտածողության և վերլուծություն կատարելու ունակություններ։